Gdy wiosenne słońce mocniej przygrzewa, a śnieg topnieje, pojawiają się fioletowe kwiaty na niewielkich, niepozornie wyglądających krzewach. Krzewy te rosną głównie w żyznych, często wilgotnych lasach liściastych.

W naszym nadleśnictwie wawrzynek rośnie w cienistych dąbrowach, grądach i na pograniczu łęgów z bagnami. Nie jest to gatunek częsty. U nas stanowiska stwierdzono zaledwie w trzech leśnictwach.

Wawrzynek jest gatunkiem chronionym. Od 2014 roku podlega ochronie częściowej. Oznacza to, że nie wolno go m.in. niszczyć, uszkadzać, zrywać, sprzedawać, przemieszczać w środowisku naturalnym. Nadleśnictwo Poddębice wyłączyło z użytkowania miejsca jego występowania. Miejsca te zwą się gruntami referencyjnymi. Gospodarki leśnej nie prowadzi się na całych wydzieleniach bądź na poszczególnych stanowiskach. 

Grunty referencyjne porównują stan przyrody w warunkach bez bezpośredniej działalności człowieka ze stanem spoza gruntów, czyli poddanym ingerencji ludzkiej.

Dlaczego roślina zwie się „wilczełyko"? Zgodnie z wiedzą ludową to co jest wilcze jest złe, trujące. Tak jest i z tą rośliną, która cała jest trująca. Pędy, kwiaty, liście, owoce czy nawet nasiona posiadają trujące substancje mogące spowodować śmierć człowieka. Z tego też powodu należy zachować szczególną ostrożność w obchodzeniu się z nim. Jest to szczególnie istotne  przy odmianach ozdobnych, które można spotkać w ogrodach.

Trujące są również inne „wilcze" rośliny jak pokrzyk wilcza jagoda czy pospolite wilczomlecze.

Fakt, że wawrzynek jest rośliną rzadką nie oznacza, że nie możemy go spotkać w trakcie spaceru po lesie. Pamiętajmy jednak, aby widząc w lesie roślinę, której nie znamy nie zrywać jej. W obecnej dobie cyfryzacji zrobienie zdjęcia w zupełności wystarczy na posiadanie cennej pamiątki. W domu, z pomocą internetu bądź książek, będzie czas na jej oznaczenie. A zerwanie czy wykopanie gatunku chronionego jest niezgodne z prawem i może być powodem naszych późniejszych przykrych konsekwencji.